Valentine

شنبه: سوار اتوبوس می‌شم تا شاید با استفاده از خط ویژه به موقع برسم.قسمت خانما خیلی شلوغه. منم سمت آقایون می‌ایستم. چند تا خانم دیگه هم قبل از من این کارو کردن. یهو با صدای اینجا چرا ایستادی بر‌می‌گردم! یه پسره که کم داره و خیلی تابلوه. " کی گفته وایسی اینجا؟ برو اونور وایسا. نکنه چشم و ابروی منو دیدی عاشق من شدی؟! محلت نذارم آدم میشی! هلت بدم بیفتی؟ ..." من مونده بودم که این اصلن چی داره می‌گه! اگه برگردم جوابش رو بدم؟ نکنه بهم دست بزنه یا حرف زشتی بزنه. همینطور ساکت و بی تفاوت موندم و سعی کردم خونسرد باشم. دو تا ایستگاه بعد رفتم اون ته نشستم و تازه یه نفس راحت کشیدم.

یکشنبه: سوار تاکسی که شدم یه آقا جلو نشسته بود. منم عقب سوار شدم. کمی جلوتر اون پیاده و یه پسره سوار شد. با اینکه تنها مسافر من بودم فکر می‌کردم جلو می‌شینه. اما نشست عقب و انگار که یه نفر دیگه هم بخواد سوار شه کاملن نزدیک من نشست. فهمیدم که دعوامون میشه. ظاهرش معمولی بود و فکر نمی‌کردم از این انگلا باشه که ... مشغول روزنامه خوندن شد. اما حواسم بود که کم کم بازوش رو به من تکیه می‌ده. دیگه خیلی عصبانی شدم: " خیلی جا کم و تنگه که این مدلی می‌شینی؟ مشکلی داری؟ عین آدم اونور بشین خب!" پسره پررو شروع کرد که مگه نشستن من چه ایرادی داره؟ مگه چی شده؟ رو به راننده: حاج آقا شما ببین من جور خاصی نشستم؟"راننده هم با لحن خیلی ملایم انگار که ازش حساب ببره می‌گفت" عیبی نداره. خب درست بشینین. کسی که نیست تو ماشین" پیرمرد ترسو.پسرک هنوز داشت زرزر می‌کرد. تنهای چیزی که دلم می‌خواست این بود که دو تا توی دهنش بزنم و بهش بگم چقدر لجن است. با تحقیر بهش خیره شدم. چقدر چندشم شد. از وقیح بودنش. از مرد بودنش. چی باید بهش می‌گفتم که دلم خنک بشه؟ خودشو جمع و جور کرد و منم یه چارراه بعد پیاده شدم. وقتی رسیدم شرکت همکارم تا منو دید گفت بشین واست آب بیارم. انگار حالت بده. و من واقعن حالم بد بود.

دوشنبه: خوشحال بودم که زود برگشتم. تو کوچه کسی نبود. اما کی اهمیت می‌داد؟ کلی برنامه تو ذهنم چیده بودم و دوره‌شون می‌کردم. یهو یه حس بدی پیدا کردم. صدای پایی که پشت سرم میومد راه رفتن عادی نبود. برگشتم و به پشت سرم نگاه کردم. خدای من! تمام تنم داغ شد. یه پسر زیر 20 ساله با یه وضع تهوع آور. زیپش باز بود و لباساش پاره. تصورش رو نمی‌تونین بکنین.آخه این از کدوم گوری پیداش شده بود؟ قدم هامو کمی تند کردم اما اون آشکارا به سمت من میومد. حالش اصلن خوب نبود. حالا دیگه دو سه قدم با من فاصله داشت. صدای خودمو شنیدم که سرش داد زدم . اونو دیدم که ایستاد و دیگه جلوتر نیومد .خودمو دیدم که با عجله چند تا خونه رو پشت سر گذاشتم، درو وا کردم و پله ها رو بالا اومدم. یادم نیست که چی گفته بودم. از اینکه تونستم با همه هراسم اونطور سرش داد بکشم به خودم آفرین گفتم. وقتی رسیدم بالا تمام تنم آشکارا می‌لرزید. فکر اینکه حتا...تهوع آورترین صحنه ای بود که تو زندگیم دیده بودم. فقط احساس عصبانیت می‌کردم. رفتم سمت تلفن. می‌خواستم بهش زنگ بزنم و بگم دیگه تو این خونه نمی‌مونم. دیگه از تو این کوچه رد نمی‌شم. گوشی برداشت. الو؟ و من انگار تمام بغض دنیا یهو ریخت تو صدام و فقط گریه کردم.

سه شنبه:قرار بود بعد از کار بریم خرید. من که رسیدم هنوز نیومده بود. زنگ زدم گفت تو ترافیک موندم. همونجا منتظر باش. 10 دقیقه‌ای منتظر شدم. هر کی رد شد هر چی دلش خواست گفت. از جوجه دوره راهنمایی که قدش نصف قد من بود تا مرد گنده‌ای که خیر سرش با یه بغل خرید ماست و تخم مرغ داشت می رفت خونه. من فقط می‌خواستم تو این پیاده رو پهن و جادار چند دقیقه بایستم! این حقو نداشتم؟ یعنی سهم من از این خیابون و پیاده روش چند لحظه ایستادن نبود؟ حتمن باید این همه مزخرف می شنیدم؟ پس چرا نمیاد؟ چرا من برای اینکه شنونده همه این حرفای زشت و رکیک نباشم به حمایتش احتیاج دارم؟ بالاخره رسید. سریع چپیدم تو ماشین. با تعجب به اخم من نگاه کرد و گفت بخدا تصادف شده بود و راهبندون بود. و من گفتم فقط برو.

چهارشنبه: روز پرکاری نبود اما خیلی احساس خستگی می کنم. مگه یه آدم چقدر ظرفیت داره؟ چقدر می‌تونه تحمل کنه؟ چرا من نمی‌تونم نسبت به این نگاها و حرفا بی‌تفاوت بشم؟ خدای من اون آقایی که با بی ام و تر و تمیزش ساعت 5 از تخت طاووس میاد، حتمن از سر کار برگشته. حتمن بچه هاش دیگه بزرگ شدن. شاید عروس داشته باشه. پس چرا جلوی پای من نگه می داره؟ اون فسقلی که هنوز بزرگ نشده انقده حرفای زشت می زنه، چند سال دیگه چی میشه؟این پیک لعنتی شرکت که سن بابای منو داره چرا انقده چشما و نگاهش نفرت انگیزه؟ چی به سر مردای ما اومده؟ اگه این آقایون متین و مودب نبودن می‌گفتم دیگه آدم حسابی باقی نمونده. چرا این آدما به خودشون اجازه می‌دن هر چی دلشون خواست بگن؟ کی این حقو بهشون می‌ده؟ چی این حقو بهشون می‌ده؟ چقدر دلم می‌خواد کمی بیرون برم و قدم بزنم و از بعد از ظهرم لذت ببرم و کسی کاری به کارم نداشته باشه! چه آرزوی محالی. چقدر خسته ام.

پنجشنبه: چقدر بیرون نرفتن خوبه. چقدر خوبه که تو خونه‌ی امن و دوست‌داشتنی خودمم. دیگه سر کار نمی‌رم. مجبور نیستم هر روز این مزخرفات رو بشنوم. هر جا خواستم برم هم آژانس می‌گیرم. آره اینطوری آرامش بیشتری دارم.

جمعه: من که نمی‌تونم مثل یه ترسو فرار کنم و کز کنم این گوشه.هر وقت دلم بخواد می‌رم بیرون و هر کی حرف مفت زد بر می‌گردم و با صدای بلند سرش داد می‌کشم. هر وقت تو اتوبوس دیدم یکی برو بر خانما رو ورانداز می‌کنه بلند سرش داد می‌کشم. هر وقت هم موتور جلوی پام پیچید با پررویی می‌ایستم وعقب نمی‌رم. اگه لازم شد هلش می‌دم تا بخوره زمین. تو محیط کار هم هر کی گفت خانم فلانی انگار مد شده خانما سفید می‌پوشن، انگار امروز اینو پوشیدین و اونو خریدن، با یه لبخند شیرین بهشون می‌گم هنوز یاد نگرفتین خلاف ادبه در مورد ظاهر یه خانم نظر بدین؟ بعد هم زیر چشمی به صورت کش اومدشون نگاه می‌‌کنم و می‌خندم. می‌دونم یه روزایی می‌رسه که بازم خیلی خسته می‌شم. اما حالا که حالم خوبه.