December 10, 2005
در این که همهی مردم از حادثه هوایی سهشنبه متاثر بودن تردیدی نیست. کارکنان تلویزیون هم مستثنا نیستن. بویژه که شاید دوستانشون هم در میان کشتهشدهها بودن. اما یه نکته این وسط تو ذوقم زد. مطمئنن در دنیا حوادث اینچنینی قبلن هم رخ داده. اما تا الان ندیدم یه گزارشگر بیبیسی یا سیانان (حتا تو ماجرای 11 سپتامبر) بیاد جلوی دوربین بغض کنه یا اشک بریزه یا خیلی راحت احساساتش رو بریزه بیرون. ضمن اینکه اصلن قبول ندارم "همهی ملتها بغیر از ایرانیها احساس و عاطفه ندارن!" فکر میکنم اونا حرفهای رفتار میکنن و میدونن جایگاه خبررسانی کجاست. وقتی حادثهای رخ داده، بهترین کار بررسی علتها و پیشنهاد برای سروسامان دادن به بازماندههاست، نه بغض و آه و ناله! اگه یه مجری کنترل اعصابش رو از دست داده، بهتره که نیاد جلوی دوربین. فکر میکنم این ابراز احساسات شدید و اشک مردمدرار ریشه در جای دیگهای داره. در خوشبینانهترین حالت هم اون رو از حرفهای گری دور میدونم. یادم نرفته اون تصاویر دلخراشی که از بازماندههای زلزله بم از تلویزیون پخش میشد. من هرگز تماشا نمیکردم چون واقعن دردناک بود. عصبانی هم میشدم چون فکر میکردم هدف غیر از اطلاعرسانیه.
فکر می کنید الان واقعا" جای این بهانه ها باشه؟
<< Home